Málsaga

Hljóð úr hálsi – Svör við nokkrum spurningum

2. Í er frammælt og ókringt. Ú er uppmælt og kringt. Bæði eru nálæg.

5. Einhljóðum fækkar. Tvíhljóðum fjölgar. Hljóðdvalarbreytingin.

6. a) Vestfirskur einhljóðaframburður. Mállýskueinkennið felst í því að sagt er einhljóð á undan -ng og -nk, langi Mangi, en ekki tvíhljóð, lángi Mángi (á = aú). – b) Skaftfellskur einhljóðaframburður. Mállýskueinkennið felst í því að sagt er einhljóð á undan -gi, [boj]i, en ekki tvíhljóð, [boíji].

7. e og i falla saman í e, og u og ö falla saman í ö.

8.

Ásgrímur gamli (gömul, u-hlj.) á Hlöðum (Hlaðir, u-hlj.) var firnagóður (gæði, i-hlj.) söngvari (sbr. ensku sang af sing, u-hlj.) á yngri (ungur, i-hlj.) árum (sbr. góðæri, i-hlj.) sínum en ekki dreymdi (draumur, i-hlj.) hann um að verða frægur (af frágum sem er 3. kennimynd af fregna, i-hlj.) fyrir hljóð (hlýða, i-hlj.) sín. Einna best líkaði honum að syngja í fjósinu fyrir kýrnar (sbr. kú, i-hlj.) og ekki var örgrannt (grönn, u-hlj.) um að skepnurnar(af skapa, i-hlj.) mjólkuðu (kýr eru mylkar, i-hlj.) betur, enda söng hann af hjartans lyst (losti, i-hlj.) . Uppáhaldskýrin (höld, sbr, skepnuhöld, u-hlj.) hans Ásgríms hét Ljómalind og hann batt bjöllu (enska bell, klofning) um hálsinn á henni. Um jólin (sbr. ýlir, i-hlj.) lét hann bjölluna hanga (höngum, u-hlj.) í rauðum borða til að hafa einhverja tilbreytingu (braut, i-hlj.) á skrautinu. Ljómalind átti það til að ráfa til fjalls (fell, fjöll, klofning) þegar vel viðraði veður, i-hlj.), en það var þó sjaldan og einungis þegar sól (forsæla, i-hlj.) skein í heiði.