Veiðimenn og safnarar trúa því, að veröldin sé full af því sem heitir mana á máli Kyrrahafseyjabúa, en það er þýtt með heilagur, sál, andi, eitthvað sem er hlaðið krafti og má þýða á íslensku með orðinu megin. Sumir staðir, hlutir eða dýr hafa svo mikið megin, að þeir eru hættulegir mönnum, þeir eru tabu, bannhelgir. Á slíka staði mátti enginn koma án þess að bíða af því tjón, og um sumt mátti ekki tala af sömu sökum. Álagablettir eru á mjög mörgum jörðum og bitnar það harkalega á ábúendum ef þeir virða ekki bannhelgina.

Verndargripir eru hluti af þessari trú. Veiðmaður, sem gekk með bjarndýrskló, trúði því að þannig öðlaðist hann megin bjarnarins, styrkleikann. Afrískir veiðimenn eiga festi úr tönnum stórra dýra til þess að styrkja veiðimegin sitt. Vildu þeir fá regn líktu þeir eftir þrumuhljóðum eða helltu vatni. Forfeður okkar trúðu sumir á mátt sinn og megin, en aðrir gengu með Þórshamar, og margir kristnir menn ganga með kross, hvort tveggja til verndar sér. Þórshamarinn átti að tryggja þeim sem bar hluta í megni Þórs. Enn er sagt, að mönnum vaxi ásmegin þegar sá er gállinn á þeim.

Guðirnir okkar gömlu eftir Sölva Sveinsson