Í þennan tíma var
hallæri mikið á Grænlandi; höfðu menn fengið lítið þeir sem í veiðiferðir
höfðu farið, en sumir eigi aftur komnir.
Sú kona var þar í
byggð er Þorbjörg hét. Hún var spákona; hún var kölluð lítilvölva. Hún hafði
átt sér níu systur og voru allar spákonur og var hún ein eftir á lífi.
Það var háttur
Þorbjargar á vetrum að hún fór á veislur og buðu menn henni heim, mest þeir er
forvitni var á um forlög sín eða árferð. Og með því Þorkell var þar mestur
bóndi þá þótti til hans koma að vita hvenær létta mundi óárani þessu sem yfir
stóð. Þorkell býður spákonu þangað og er henni búinn góð viðtaka sem siður
var til þá er við þess háttar konu skyldi taka. Búið var henni
hásæti og lagt undir hægindi. Þar skyldi í vera hænsafiðri.
En er hún kom um
kveldið og sá maður er í móti henni var sendur þá var hún svo búin að hún
hafði yfir sér tyglamöttul bláan og var settur steinum allt í skaut ofan. Hún hafði
á hálsi sér glertölur. Hún hafði á höfði lambskinnskofra svartan og við innan
kattskinn hvítt. Staf hafði hún í hendi og var á hnappur. Hann var búinn messingu og
settur steinum ofan um hnappinn. Hún hafði um sig hnjóskulinda og var þar á
skjóðupungur mikill. Varðveitti hún þar í töfur þau er hún þurfti til
fróðleiks að hafa. Hún hafði kálfskinnsskó loðna á fótum og í þvengi langa og
sterklega, látúnshnappar miklir á endunum. Hún hafði á höndum sér kattskinnsglófa
og voru hvítir innan og loðnir.
En er hún kom inn
þótti öllum mönnum skylt að velja henni sæmilegar kveðjur en hún tók því eftir
sem henni voru menn skapfelldir til. Tók Þorkell bóndi í hönd vísindakonunni og
leiddi hana til þess sætis er henni var búið. Þorkell bað hana þá renna þar augum
yfir hjörð og hjú og híbýli. Hún var fámálug um allt.
Borð voru upp tekin
um kveldið og er frá því að segja hvað spákonunni var matbúið. Henn var ger
grautur af kiðjamjólk en til matar henni voru búin hjörtu úr alls konar kvikindum
þeim sem þar voru til. Hún hafði messingarspón
og hníf tannskeftan, tvíhólkaðan af eiri, og var af brotinn oddurinn.
En er borð voru upp
tekin gengur Þorkell bóndi fyrir Þorbjörgu og spyr hversu henni virðist þar híbýli
eða hættir manna eða hversu fljótlega hann mun þess vís verða er hann hefir spurt
eftir og menn vildu vita. Hún kveðst það ekki mundu upp bera fyrr en um morguninn þá
er hún hefði sofið þar um nóttina.
En eftir að
áliðnum degi var henni veittur sá umbúningur sem hún skyldi hafa þá er hún skyldi
seiðinn fremja. Bað hún fá sér konur þær sem kynnu fræði það er þyrfti til
seiðinn að fremja og Varðlokur heita. En þær konur fundust eigi. Þá var að leitað
um bæinn ef nokkur kynni.
Þá svaraði Guðríður: „Hvorki er eg fjölkunnig né vísindakona, en
þó kenndi Halldís fóstra mín mér á Íslandi það fræði er hún kallaði
Varðlokur.“
Þorbjörg svaraði: „Þá ertu fróðari en eg ætlaði.“
Guðríður segir: „Þetta er þess konar fræði og atferli að eg ætla
í öngvum atbeina að vera því að eg er kona kristin.“
Þorbjörg svarar: „Svo mætti verða að þú yrðir mönnum að liði
hér um en þú værir þá kona ekki verri. En við Þorkel met eg að fá þá hluti
hér til er þarft.“
Þorkell herðir nú
að Guðríði en hún kveðst mundu gera sem hann vildi. Slógu þá konur hring um
hjallinn, en Þorbjörg sat uppi á seiðhjallinum. Kvað Guðríður þá kvæðið svo
fagurt og vel að engi þóttist fyrr heyrt hafa með fegri raust kveðið sá er þar
var.
Spákona þakkar
henni kvæðið. Hún sagði margar náttúrur hingað hafa að sótt og þótt fagurt að
heyra það er kveðið var „er áður vildu frá oss snúast og oss öngva hlýðni
veita. En mér eru nú margir þeir hlutir auðsýndir er áður var bæði eg og aðrir
duldir. En eg kann það að segja að hallæri þetta mun ekki haldast lengur en í vetur
og mun batna árangur sem vorar.“
